چهارشنبه هام خالیه،کلاس ندارمبالاخره در ترم 8 به این درجه رسیدم.
امروز بخاطر کارای ترمیم "ع" رفته بودم دانشکده که بتونم یه درس اختیاری که مدیر گروه و استادش نمیخواستن درسو به کسایی که تو انتظار درسن و گرایششون مربوط به اون درس نیست،بدن.که خب "ع" هم قاعدتا جزو همین دسته بود.اولش کاملا در حالت پاس کاری بودم.استاد میگفت مدیر گروه،مدیر گروه میگفت استاد، اینجای داستان تصمیم گرفتم برم خیلی جدی و اساسی تلاشمو برای مذاکره و راضی کردن استاد بکنم.تو دفترش که داشتم سعی میکردم متقاعدش کنم که این دوست من باید این درسو برداره،یجایی گفت خوش بحالش که چنین دوستی داره.نمیدونم اینجور وقتا چی باید گفت،فقط لبخند زدم وبه تلاشم ادامه دادم.و دوباره یجای دیگه ی بحث یک تعریف این چنینی شنیدم[بخاطر غلظت پیگیر بودنم] و خب دوباره لبخند زدم.
در اخر استاد یکم نرم شد که بهش فکرکنه و با مدیرگروه م کنه،بعدش اما رفته بود و گویا مدیر گروه تصمیم گرفته بود درسو باز کنه و "ع" وجماعتی کامپیوتری که اختیاری کم داشتن،تونستن درسو بگیرن.و خب اینجای داستان من قطعا خیلی خوشحال بودم.چون "ع" کارش راه افتاده بود و البته چون تونسته بودم به یکی که از قضا دوستم هم هست،کمک کنم.
سرشب دوباره یاد حرف استاد از ستایش دوست خوب و این قضایا افتادم و البته یاد حرفای مشاوری که اون دفعه رفته بودم.مشاور میگفت ادما هرکار خوبی میکنن،بخاطر خودشونه.شاید نیتشون خیرخواهانه و اینچیزا باشه ولی در اخر اگه لایه های پایین تر رو ببینیم،بخاطر خودشونه،مثلا گرفتن حس خوب یااینچیزا.داشتم فکرمیکردم چنددرصد از کارایی که میکنم برای بقیه، حداقل تا دوسه لایه ی اول،بخاطر خودم و حس خوب گرفتن خودم نیست؟چقدر واقعا دوست خوبی ام و بخاطر دوستام کمکشون میکنم،نه بخاطر حس خوب گرفتن خودم؟ چقدر لایق تعریفای دکتر "میم" ام؟
پ.ن:دوترم پیش این درسو دکتر "ب" که تازه ترم اول استاد شدنش بود تدریس میکرد و خب من حذفش کردم همون ترمیم چون استاد جلسه ی اول مارو ترسوند.این ترم یعد از دوتا درس با دکتر "ب" دارم فکرمیکنم شاید دکتر "ب" رو به دکتر"میم" که خیلی خفن تره،ترجیح بدم.حتی اگه بلد نباشه استاد باشه.
پ.ن:به لحظات ملکوتی خواهر شوهر شدن نزدیک میشویم.
پ.ن:تعطیلات بین دوترم با "میم2" و"ر" رفتیم مسافرت.که خستگیامون در بره.که استراحت کنیم.ولی حس میکنم بدتر خسته شدم و یه مسافرت دیگه باید برم که بشوره ببره.
درباره این سایت